Dat is in een paar woorden gezegd, de samenvatting van de bedevaart naar Lourdes. Met 42 parochianen uit onze Emmanuel-parochie stapten we in Lemelerveld, na de zegen door pastor de Vries ( ’s morgens om 5 uur) in de bus voor de reis naar Lourdes. Met 900 andere pelgrims uit ons Bisdom maakten we de reis per bus en TVG (hogesnelheids-trein) richting het zuiden van Frankrijk. Precies op tijd voor het avondeten arriveerden we in de verschillende hotels. De mensen die met het vliegtuig en de bus reisden waren inmiddels al aangekomen. Dat was dus perfect georganiseerd.

Pastor Ria voor het doopvont in de parochiekerk waarin Bernadette is gedoopt.

Reisleider Janny Horstman vertelt het verhaal van de verschijningen aan Bernadette.

Boeiend
De eerste avond zijn velen van ons al even wezen kijken bij de grot waar Maria is verschenen aan Bernadette. De volgende dag vond daar onze eerste eucharistieviering plaats. Deze viering met als hoofdcelebrant kardinaal Eijk werd rechtstreeks uitgezonden op t.v.
In totaal hebben we elke dag minimaal 1 viering en soms 2 vieringen bijgewoond. Naast kardinaal Eijk was ook Mgr. Woorts menigmaal voorganger. Eerlijk gezegd vond ik het aantal vieringen teveel, aan het einde van de week ging me dat echt tegenstaan. De verhalen er om heen vond ik wel zeer boeiend. De belevenissen van Bernadette; de plek waar ze de verschijningen heeft gezien, waar ze woonde enz.
Het thema van deze bedevaartreis was: “Ga zeggen aan de priesters dat men hier een kapel bouwt en dat men hier in processie komt”. Dat zijn de woorden die Bernadette hoorde van Maria en die zij heeft overgebracht. Tot op de dag van vandaag trekken mensen in processie langs de plek van de verschijningen.

Internationale viering in de ondergrondse kerk Pius X. Deze kerk biedt plaats aan 25.000 mensen.

Samen bidden in het cachot waar Bernadette woonde met haar familie.

Vloeiend

De lichtprocessie die in de avond plaatsvond maakte grote indruk. Velen van ons hebben meegelopen en anderen hebben aan de kant zitten kijken. Mensen uit verschillende landen die allemaal Avé, Avé Maria zingen en zwaaiden met hun kaarsje.

De viering met de handoplegging was voor menigeen een kostbaar en emotioneel moment. Het was heel jammer dat die viering werd afgesloten met het afscheid van Ben Lokate als ceremoniarius van de Kardinaal. Dat paste niet bij de beleving van de viering en het gevoel dat wij daarbij hadden.
De (kleine) kruisweg die wij gelopen hebben kwam ook even binnen.
Iedereen had wel een keer een moeilijk moment, soms moest je even alleen zijn om te verwerken wat je gehoord of gezien had. De tranen kwamen vanzelf. Ze vloeiden overigens niet altijd van verdriet maar ook van het plezier dat we met de groep hadden.

Bloeiend en groeiend
Na elke viering werd samen koffie gedronken en daarbij leerden we elkaar beter kennen. Ook bij het ontbijt en het eten (2 keer dag warm) zijn veel vriendschappen ontstaan/ gegroeid en/of opgebloeid. Het ging eigenlijk vanzelf. Doordat je een week zo intensief met elkaar optrekt hoor je veel verhalen van iemands leven, verdriet en vreugde. In de groep van Raalte zaten ook 3 acolieten uit Dalfsen met twee moeders, het was fijn om hen ook even een avond te ontmoeten. Alle acolieten zagen we bijna elke viering in functie en dat is zo prachtig om even die bekende gezichten te zien.

Vermoeiend
Wij zaten in hotel L’ Europe, ongeveer 1 kilometer lopen van het Heiligdom. Dat was goed te doen. Dat stukje wandelden we elke dag zeker 3 keer op en neer. Op donderdag gingen we naar de Pyreneeën en daar kon iedereen die graag wandelt zich nog meer uitleven. Prachtige vergezichten, watervallen, sneeuw op de bergen en een kabbelend beekje waren onze beloning. Aan het eind van de reis moesten we concludeerden dat de meesten van ons slechter liepen dan voordien.😉 Blijkbaar heeft het niet alleen mentaal maar ook fysiek veel van ons allemaal gevraagd.

Nagloeiend
De week werd afgesloten met een viering met onze eigen groep in Chapelle Notre Dame des Doulleurs waarin pastor Ria Doornbusch voorging. Na de viering zijn we naar de kaarsenkapel gegaan waar we allemaal nog een laatste kaarsje hebben aangestoken en een laatste groet konden brengen aan de grot.
Pastor Ria heeft ons daarbij goed begeleid en aan het denken gezet.

Nu we terug zijn in onze eigen omgeving kunnen we dankbaar terugkijken op een prachtige reis die we niet gauw zullen vergeten en waar we nog lang van zullen nagloeien.
Hartelijk dank aan onze reisbegeleiding Janny, Lies en Ria en iedereen die deze reis tot een prachtige ervaring heeft gemaakt.

Avé!

Inge Haarman

Alle pelgrims van het bisdom Utrecht op de foto

Vilsteren mocht zes jubilarissen huldigen.

Op het eind van een feestelijke viering in de Willibrorduskerk in Vilsteren kwam het  hoogtepunt van deze zondag.

Ze mochten maar liefst 6 koorleden in het zonnetje zetten.

Want naast het feest van Christus Koning vierden ze ook de gedenkdag van de H. Cecilia. De patrones van de muziek en de zang.

De eer was aan de locatieraad om deze mensen toe te spreken en te huldigen.

Wat geweldig, begon de voorzitter haar betoog dat we, nadat we al bijna twee jaar een toontje lager moesten zingen nu weer iets hebben te vieren.

Maar liefst 6 jubilarissen staan hier voor u, vijf mannen en één vrouw.  Samen staan ze voor 245 jaar zang.

Uren repeteren en dan zondags zingen in de vieringen. Latijn, Nederlands en met name Quod-libet heeft vaak ook uitstapjes naar de engelse, de duitse of zelfs de franse taal die ze mogen laten horen in concerten.

Als eerste viel de beurt aan Margret Boxebeld , alweer 25 jaar zingt zij het hoogste lied bij Quod-libet. We spreken van het hoogste lied, maar zij zingt graag een toontje lager, met haar prachtige alt-stem is zij een vaste waarde in het koor. In je dagelijks leven werkzaam je in de ouderenzorg en moet vanwege deze werkzaamheden af en toe verstek laten gaan. Maar daar is binnen het koor alle begrip voor. We hopen dat ze nog menig jaar haar stem zal laten horen.

Hierna mochten we Herman Niens in het middelpunt zetten. Maar liefst 40 jaar mag hij zich laten horen als bas. Hij is een vaste waarde en slaat bijna nooit een repetitie over. Ook voor hem zijn dit lastige tijden. Inmiddels de 80 gepasseerd word je toch voorzichtig. Ook het zingen bij de Stuwzangers geeft hem heel veel plezier en ook daar is het momenteel net een knipperlicht. Dan weer groen licht, en kunnen ze weer en dan staat alles weer op rood. We hopen dat we nog een hele tijd van de diepe bas-stem van Herman mogen genieten.

Hierna was het de beurt aan Bennie Bosch.  Ook alweer 40 jaar bij het Herenkoor. Ook  Bennie mag zich bij de bassen laten gelden, of hoort misschien een beetje in het midden. Een plek die hem goed bevalt. Bennie is breed inzetbaar, we mogen ook  een beroep op hem doen om te assisteren bij uitvaarten. Maar omdat ook het clubje bij het herenkoor kleiner wordt is hij ook daar zeer welkom.

De volgende jubilaris is Jan Koggel, helaas kan Jan om gezondheidsredenen niet meer actief deel nemen aan de repetities en de vieringen. Maar is nog steeds lid en blijft heel betrokken bij de Vilsterse gemeenschap. Jan heeft de afgelopen jaren nogal eens pech gehad, dan weer zijn stem die het opgaf, dan kreeg hij weer een andere tegenslag. Ik weten dat het zingen, het voordragen, het liefste is wat hij doet.

Gelukkig kan hij in Ommen al weer voorzichtig van zich laten horen.

Dan is de beurt aan Johan Kampman, reeds 50 jaar komt hij wekelijks naar Vilsteren en ook zijn plek is  boven op het koor. Maar ook hij moet na het bereiken van deze mijlpaal helaas de muzieknoten aan de wilgen hangen. Zijn gezondheid laat het niet meer toe om zich nog langer te laten horen op het koor. De latijnse gezangen zal hij onderhand wel kunt dromen. Het Kyrie, Gloria, het Tantum ergo en wat al niet meer zij. Ontelbare keren God lof toe gezongen. We wensen Johan toe dat hij prachtige herinneringen bewaard aan de afgelopen 50 jaar waarin hij met plezier heeft gezongen.

En dan last but not least, Bennie Meulman.

Ook hij is een halve eeuw lid van het herenkoor. Jarenlang met Gerard Bloo als dirigent en nu al weer een hele tijd met dirigent Miranda Temmink.

Het herenkoor is blij met zijn inbreng. Ook hij kent alle gezangen als je broekzak en is een hele vaste stabiele factor bij de tenoren.

Bennie maakte onlangs de opmerking opmerking waar een wil is, is een weg. De weg naar boven naar het koor heeft hij ontelbare keren genomen.

Ook hij is naast het herenkoor een groot liefhebber van zingen bij het shantykoor.

We hopen dat het corona-tij binnenkort gaat keren, dat ze weer mogen uitvaren en het schip van Arnemuiden weer zal klinken.

Bij deze ontvingen alle jubilarissen een oorkonde met bij behoorde versierselen, vergezeld van een pakketje met lekkers om thuis van te genieten.

Wij feliciteren allen van harte en wensen hen nog mooie muzikale jaren toe.

Misschien heeft u de bidprentjes al gezien bij Vilsteren Bruist. Is dit niet het geval, weet dan dat we achter in de kerk een definitieve plek hebben gevonden en wel in de gedachteniskapel (de stiltekapel). Daar kunt u in alle rust de bidprentjes bekijken. Het oudste bidprentje dateert uit 1838 .